Libby Day was zeven toen haar moeder en twee zusjes werden vermoord. Libby wist het huis te ontvluchten, de ijskoude januarinacht in. Ze verloor een paar vingers en tenen maar overleefde, en getuigde tegen haar broer Ben, die werd veroordeeld voor de slachtpartij. Vijfentwintig jaar later is het genootschap de The Kill Club nog altijd geobsedeerd door de zaak. Ze vragen Libby om details, bewijzen waarvan ze hopen dat het Ben zal vrijpleiten. Zij ziet een kans om geld te verdienen aan haar tragische geschiedenis. Tegen vergoeding zal ze contact zoeken met de nog levende betrokkenen. Tijdens Libby's zoektocht springt het verhaal terug naar januari 1985. De gebeurtenissen van die dag worden herbeleefd door de ogen van Libby's gedoemde familieleden, inclusief Ben, een eenzame, sombere puber. Stukje bij beetje komt de onvoorstelbare waarheid naar boven...

Titel: Duisternis
Auteur: Gillian Flynn
Aantal bladzijdes: 382
Uitgeverij: Boekerij

Samenvatting

Iedereen uit het gezin van Libby is vermoord, iedereen behalve zij en haar broer Ben. Vijfentwintig jaar later is nog steeds niet duidelijk wat er gebeurd is die nacht en Libby gaat op onderzoek uit.

Mijn mening

Na Gone Girl had ik al een bepaalde verwachting. Een iets wat vreemd verhaal had ik verwacht. Wat het eigenlijk ook wel is. Maar ik mag nu, eindelijk, de film gaan kijken. Dat was mijn motivatie om aan het boek te beginnen.

Libby's gezien is vermoord toen ze zeven was. Haar broer ben, naast haar de enige overlever, is dus als moordenaar berecht. Maar Libby denkt te weten dat Ben niet de moordenaar is. Toen raakte ik geïnteresseerd. Maar Libby wie is dan de moordenaar? Eigenlijk is het tot de laatste bladzijden van het boek een raadsel gebleven. En ik zit nog steeds met een what tha fack gezicht naar die bladzijdes te kijken.

Er zitten veel perspectieven in. Zowel in het heden als het verleden. Die dag waarop de moorden werden gepleegd wordt langzaam vertelt met afwisseling van het heden erin. Dat is de kracht van Flynn. Zij kan het verhaal heel langzaam opbouwen, de mensen geboeid houden en dan de laatste hoofdstukken lezers met een what tha fack gezicht laten lezen. Het is de tweede keer dat dit mij gebeurde. Het gebeurde ook al met Gone Girl.

Ik baalde wel dat ik heel moeilijk in het verhaal kwam. Ik wist van mijzelf dit is totaal niet te vergelijken met Gone Girl. Maar dit deed ik stiekem wel. Maar toch kwam die wow-factor die ik met Gone Girl had, pas na de onthulling. Dat was wel jammer. Maar toch is dit een geweldig boek.

Ik geef Duisternis 4/5