Wat als een lang en gelukkig leven niet bestaat? Ik ken veel boeken die niet een bepaald happy end hebben. Ik lees op het moment veel contemporary boeken. Het zijn meestal stand alones dus het einde komt al aan het einde van het boek. Je hoeft niet eindeloos te wachten tot je het einde ziet.  Dit is totaal anders tegenover de fantasy boeken die ik normaal veel lees.  

Dit kwam in mij op toen we met de klas te horen kregen wat wij gingen lezen voor Engels. De lerares kwam met het boek The fault in our stars van John Green. Een boek die bijna iedereen wel kent. Zo niet van het boek dan wel van de film. Vijf minuten nadat dat bekend was, was ik iedereen al aan het spoileren. Ik gaf de lerares een zeer gedetailleerde samenvatting, wat ik niet wist is dat ongeveer 98% van de klas het boek nog niet gelezen had net als de lerares overigens. 

Ook The fault in our stars heeft niet bepaald een lang en gelukkig einde. En toen vond ik deze quote. Misschien gaat het verhaal niet om hoe het eindigt maar juist om het verhaal. Dit heeft mij enorm aan het denken gezet. Misschien is het einde niet eens zo belangrijk.

Laat ik als voorbeeld mijn favoriete boekenserie, Harry Potter, erbij pakken. Zeven boeken lang volg je Harry, Ron en Hermione zij maken enorme ontwikkelingen door. Zeven jaar later eindigt de serie. Zeker met Harry Potter, en andere lange series, is het verhaal zo veel belangrijker dan het einde. Elk boek heeft al een einde. Maar het grote einde, voor mij de epiloog, komt pas aan het einde van boek zeven. 

Ik heb hier de hele dag mee in mijn hoofd gezeten. En ik ben nu toch wel heel erg benieuwd wat jullie vinden. Is voor jou een happy ending belangrijk of toch het verhaal zelf? Laat het me weten!